Μυική θλάση

Ρήξη των μυϊκών ινών

• 1ου Βαθμού: Ρήξη μερικών ινών, χαρακτηρίζεται από πόνο αλλά υπάρχει μυϊκή δραστηριότητα
• 2ου βαθμού: ρήξη περισσοτέρων ινών όπου η μυϊκή δραστηριότητα χαρακτηρίζεται από πόνο
• 3ου Βαθμού: Πλήρης ρήξη ινών που χαρακτηρίζεται από σχεδόν πλήρη αδυναμία εκτέλεσης κίνησης και λιγότερο πόνο

Μυϊκό αιμάτωμα

• Σημαντική συγκέντρωση αίματος και υγρού των ιστών στον τραυματισμένο μύ. Παρουσιάζεται μείωση της κίνησης και πόνος
• Αποτελεί συνοδό βλάβη της μυικής θλάσης

Ένας μυϊκός τραυματισμός είναι μια περιοχή με υπερβολική συσσώρευση αίματος και υγρού των ιστών και περιβάλλουν τον τραυματισμένο μύ. Μπορεί να περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τη κινητικότητα του τραυματισμένου μυός. Οι μυϊκές θλάσεις είναι σχισίματα των μυϊκών ινών και ιεραρχούνται σε περαιτέρω βαθμούς.

• Μια θλάση πρώτου-βαθμού είναι μια μερική ρήξη μεμονωμένων ινών αλλά επιτρέπει την μυϊκή δραστηριότητα.
• Μια δευτέρου βαθμού θλάση είναι μια μερική ρήξη με πολύ περιορισμένη μυϊκή δραστηριότητα.
• Μια μυϊκή θλάση τρίτου-βαθμού είναι μια ολική ρήξη των ινών και χαρακτηρίζεται από την αδύνατη και επώδυνη δραστηριότητα των μυών

Οι τραυματισμοί από υπερβολική μυϊκή δραστηριότητα μπορεί να οφείλονται σε λάθη πάνω στην άσκηση – προπόνηση (π.χ., ελλιπής σχεδιασμός προγράμματος προπόνησης), τις ανώμαλες επιφάνειες άσκησης (π.χ., πολύ σκληρές), την ελαττωματική βιομηχανική ή την τεχνική στην απόδοση – εκτέλεση, στον ανεπαρκή μυικό έλεγχο, μειωμένη ευελιξία, ή σκελετική ανισοσκελία και προδιάθεση.

Στρατηγικές αποκατάστασης-θεραπείας

Οι επαγγελματίες που ασχολούνται με την ε αποκατάσταση του τραυματισμού και την επαναφορά της φυσικής κατάστασης πρέπει να εξετάζουν εξίσου την υποκειμενική αντίδραση του αθλητή στον τραυματισμό με τους φυσιολογικούς μηχανισμούς της θεραπείας ιστού. Και οι δύο είναι ουσιαστικοί για την επιστροφή στη βέλτιστη απόδοση. Η διαδικασία επιστροφής στην δραστηριότητα μετά από τον τραυματισμό περιλαμβάνει τη θεραπεία των τραυματισμένων ιστών, την προετοιμασία αυτών στην φυσιολογική λειτουργία, και τη χρήση κατάλληλων τεχνικών για να μεγιστοποιηθεί η αποκατάσταση και η επαναφορά. Ενώ ο στόχος είναι η γρήγορη επαναφορά στη δραστηριότητα, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι κάθε αθλητής αποκρίνεται διαφορετικά στον τραυματισμό και προχωρεί έτσι μεμονωμένα κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης.

Φάση φλεγμονής

Ο στόχος της θεραπείας κατά τη διάρκεια της φάσης – φλεγμονής είναι να αποτραπεί νέα ρήξη-υποτροπή του ιστού. Ένα υγιές περιβάλλον για τη δημιουργία νέου ιστού και για το σχηματισμό του είναι ουσιαστικό για την παρεμπόδιση παρατεταμένων φλεγμονών και τη αναστολή συσσώρευσης νέων ποσοτήτων αίματος και κολλαγόνου. Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, η σχετική ξεκούραση, ο πάγος, η συμπίεση, και η ανύψωση είναι οι αρχικές επιλογές θεραπείας. Στις επιλογές θεραπείας περιλαμβάνονται επίσης η χρήση υπερήχων –πάγου και ηλεκτρικής διέγερσης.

Φάση επισκευής

Ο στόχος της θεραπείας κατά τη διάρκεια της φάσης επισκευής είναι να προληφθεί η υπερβολική ατροφία μυών και ο αρθρικός εκφυλισμός της τραυματισμένης περιοχής.

Για να προστατευτούν οι νέες, σχετικά αδύνατες ίνες κολλαγόνων, η ενεργός, επίμονη άσκηση στο τραυματισμένο ιστό πρέπει να αποφευχθεί.

Η αποκατάστασης της ιδιοδεκτικότητας είναι το κύριο μέλλημα αυτής της φάσης

Η ιδιοδεκτικότητα είναι η δυνατότητα του μυός να ανταποκριθεί στις ανώμαλες θέσεις και καταστάσεις. Παραδείγματος χάριν, κατά το τρέξιμο σε μια ανώμαλη επιφάνεια, οι αθλητές ανώμαλου δρόμου χρειάζεται τα κάτω άκρα τους, ειδικά οι αστράγαλοι , να προσαρμόζονται στο έδαφος για να αποτρέψουν τις πτώσεις και τους τραυματισμούς . Αυτή η δυνατότητα του «ρυθμίζειν» είναι η ιδιοδεκτικότητα. Μετά από έναν τραυματισμό, η ιδιοδεκτικότητα, όπως η δύναμη και η ευελιξία, είναι συνήθως εξασθενισμένη . Συγκεκριμένοι τύποι ασκήσεων υπάρχουν για να βελτιώσουν την αίσθηση της θέσης μετά από τον τραυματισμό.

Φάση της Αναδιαμόρφωσης

Η βελτιστοποίηση της λειτουργίας ιστού είναι ο αρχικός στόχος σε αυτή την τελική φάση θεραπείας

Στρατηγικές ασκήσεων κατά τη διάρκεια της φάσης της αναδιαμόρφωσης Τελικά, οι ασκήσεις αποκατάστασης πρέπει να λειτουργούν έτσι ώστε να διευκολύνουν την επιστροφή στον ανταγωνιστικό αθλητισμό (πρωταθλητισμό). Παραδείγματα λειτουργικής εξάσκησης – εκγύμνασης περιλαμβάνουν την ενδυνάμωση σε συγκεκριμένη – γωνία της άρθρωσης, δραστηριότητα μυών σε συγκεκριμένη ταχύτητα, τις ασκήσεις κλειστών κινητικών αλυσίδων και τις ασκήσεις με σκοπό να ενισχύσουν περαιτέρω την ιδιοδεκτικότητα. Η ενδυνάμωση θα πρέπει να «μετακινείται» από τις γενικές ασκήσεις στις πιο αθλητικά – συγκεκριμένες ασκήσεις δηλαδή , σχεδιασμένες να εξομοιώνουν τις κοινές κινήσεις του δεδομένου σπορ.